طلاق و جدایی از زمان تشکیل خانواده ها امری مرسوم و عاده بوده است به طوری که از زمانی که انسان شروع به تشکیل اجتماعات نمود و تا کنون که زندگی در دنیای بسیار مدرن مرسوم می باشد  وجود داشته است و در اینده نیز به طور حتم و با روشهای  جدید ادامه خواهد یافت.

در ایران از زمانی که قانون مدنی وارد عرصه اجتماع شد معمولا به استناد به فقه شیعه و همچنین قوانین اسلامی حق طلاق به  دست مرد بوده و در این مورد زن به هیچ وجه حق طلاق نداشته ولی برعکس مرد در هر صورت و بدون هیچ دلیلی می توانست دادخواست طلاق خود را به محکمه ارائه داده و با دادن حق و حقوقی که مطابق قانون به زن داده می شد  می توانست جدا شده  طلاق بگیرد.

اما بعد از انقلاب سال 1357 قوانین به دلیل زخ دادن انقلاب اسلامی دوباره اندکی بیشتر اسلامی شده و این بار زن نیز می توانست طی موادی که در قانون مدنی وجود داشت ولی به سختی  تقاضای طلاق خود را مطرح نماید. همه این موارد در ماده 1130 قانون مدنی وجود داشتند و زن در این مورد می توانست در صورتی که دارای این شرایط بود دادخوست طلاق خود را به دادگاه داده و در صورت اثبات موضوع در دادگاه عادلانه می توانست حکم طلاق خود را دریافت نموده و به دفتر ثبت ازدواج و طلاق مراجعه نماید.
اما این امر نیز به تنهایی نمی توانست موجبات کاهش اختلافات خانوادگی را منجر شود و به همین دلیل با توجه به اینکه هزاران پرونده در شعبات دادگستری در جزیان بوده و گاهی یک دعوی طلاق به درخواست زوج یا زوجه به میزان دو یا سه سال و یا گاهی به دوبرابر این ادامه داشته و گاهی به دلیل شدت درگیری زوجین در خصوص دعاوی مربوطه به طلاق به دعاوی خانواده ها علیه یک دیگر نیز کشیده می شد و در بسیاری از موارد به جاهای بسیار باریکتری نیز ختم می شد. برای حل این مسئله در مجلس شورای اسلامی مسائل متعددی مورد بعث و تبادل آرا قرار گرفت.

همین امر موجب شد که مجلس شورای اسلامی در سال 97 لایحه ای را مصوب نماید که اگر زوجینی دیگر قادر به سازش باهم نمی باشند می توانند به صورت مشترک به دادگاه مراجعه نموده و دادخواست طلاق توافقی را به دادگاه ارائه دهند و بعد از رفتن به مرکز مشاوره و همچنین  تایید مشاوره  خانواده به دلیل عدم سازش  گواهی عدم امکان سازش به درخواست طرفین مطرح شود.

این نوع از دادخواست طلاق سریعترین راه انجام گرفتن حکم  عدم امکان سازش در دادگاه بوده و افراد می توانند در مدت نهایتا یک ماه و با کمترین هزینه  به نتیجه مورد نظر برسند.

شیوه درخواست این نوع از طلاق نیز بدین صورت می باشد که زوج و زوجه  با تفاهم و سازش درباره مهریه ، حضانت فرزندان ، نفقه و ……… دادخواست خود را مبنی بر صدور حکم عدم امکان سازش به درخواست زوجه را به دادگاه ارائه می دهنند. برای این موضوع زوجین باید ابتدا به طور مشترک به دفتر خدمات الکترونیک قضائی در محل زندگی خود مراجعه نموده و با ثبت دادخواست مورد نظر ان را به دادگاه ارائه دهند.

بعد از ارائه دادخواست به دادگاه خانواده ، انها را مرکز مشاوره خانواده معرفی نموده و برای انها شش جلسه مشاوره برای سازش معین می شود.

در مواردی که طرفین جهت سازش در زندگی مشترک به نزد مشاوره خانواده رفته می توانند طی نامه ای از دادگاه بخواهند که باتوجه به اینکه قبلا به مرکز مشاوره خانواده مراجعه نموده اند لذا نیازی به دوباره نمودن این امر نمی باشد. دادگاه نیز بعد از اتمام جلسات مشاوره خانواده و عدم امکان سازش این افراد و یا ارائه نامه مرکز مشاوره خانواده  تایید آن از طرف دادگاه ، دادگاه اقدام به صدور حکم به عدم امکان سازش طرفین می نماید .بعد از صدور حکم طرفین می توانند از زمان صدور حکم به مدت سه ماه به دفاتر ثبت ازدواج و طلاق مراجعه نموده و طلاق خود را به ثبت برسانند.

باتوجه به موارد فوق هم اکنون سریعترین و بعترین راه طلاق در دادگاههای ایران همان دادخواست طلاق توافقی بوده و این نوع از طلاق علاوه بر اینکه موجبات انجام سریعتر امور می شود از مشکلات احتمالی به وجود آمده در اینده نیز در این خصوص پیشگیری می نماید.